ശ്‌ശ്‌ശ്...

ഇപ്പോൾ,

നിന്റെ ഉടലൊരു കഞ്ചാവുപാടമാണ്.

നിന്റെ കഞ്ചാവുപാടങ്ങൾക്ക് നടുവിലെ

ധ്യാനബുദ്ധന്മാർക്ക്

എന്റെ മുഖമാണ്.

ഇപ്പോൾ,

നിന്റെ ഉടലൊരു ആകാശമാണ്.

നിന്റെ ഉടലിൽ പച്ച കുത്തിയ

ഏഴ് കറുത്ത സർപ്പങ്ങൾ

എന്റെ പട്ടങ്ങളാണ്.

ഇപ്പോൾ,

നിന്റെ ഉടലൊരു തടാകമാണ്.

ഒറ്റക്കല്ലിൽ ഓടക്കുഴലൂതുന്ന

നീലദൈവത്തിന്റെ വിയർപ്പിന്

എന്റെ മണമാണ്.

ഇപ്പോൾ,

നിന്റെ ഉടലൊരു മാന്ത്രികക്കളമാണ്.

മുടിയഴിച്ചാടി

കളം മായ്ക്കുന്ന പെൺകുട്ടിക്ക്

എന്റെ ഉടലാണ്.

ഇപ്പോൾ,

നിന്റെ ഉടലൊരു കടലാണ്.

നിന്റെ സ്രവങ്ങളിൽ കുതിർന്ന്

മടങ്ങിവരുന്ന കാറ്റുകൾക്ക്

എന്റെ ശബ്ദമാണ്.

ഇപ്പോൾ,

നീയൊരു നഗ്നദൈവമാണ്.

നിനക്കുവേണ്ടി ഉരുവിടുന്ന

നിഗൂഡ മന്ത്രങ്ങളെല്ലാം

എന്റെ രഹസ്യങ്ങളാണ്.

ഇപ്പോൾ,

നീയൊരു രഹസ്യ ഭൂപടമാണ്.

നിന്റെ ഉടലിലെ പാടുകളെല്ലാം

മറുഭാഷയിൽ അടയാളപ്പെടുത്തിയ

എന്റെ ദേശമാണ്.

ഇപ്പോൾ,

നീ ഈ കവിതയുടെ

പേരാണ്.

ഞാനാണ്!

കാണായ്മ

പുതഞ്ഞുപ്പോയൊരു നഗരത്തെ കണ്ടെത്തും പോലെ

ഞാൻ നിന്റെ കവിതകൾ കണ്ടെത്തുന്നു.

ചില കാടുകൾ, കടലുകൾ

അടുത്തെത്തും മുമ്പേ, കാണും മുമ്പേ,

ഗന്ധം കൊണ്ട്,

സ്വയം വെളിപ്പെടും പോലെ.

നിന്റെ പ്രണയത്തെ വായിക്കുമ്പോൾ

കടൽ കുടിച്ച് വറ്റിക്കുന്നതോർക്കുന്നു.

345 അണ്ഡങ്ങളുടെ

പിറുപിറുപിറുക്കൽ കേൾക്കുന്നു.

ഒറ്റയായ ആകാശം,

ഒറ്റയായ കടൽ,

ഒറ്റയായൊരു കപ്പൽ,

ഒറ്റയായ നക്ഷത്രം,

വഴി തെറ്റിപ്പോയൊരു കാറ്റ്,

ഇത്രയും നിന്റെ ജിഗ്സോ.

നിന്നെ വായിക്കുകയെന്നാൽ

ചില നിഘണ്ടുകൾ കത്തിക്കുകയെന്ന്,

ചില ഭൂപടങ്ങൾ കുനുകുനാ പറത്തുകയെന്ന്,

ഉള്ളിലോർക്കുന്നു, ചിരിക്കുന്നു.

മരുഭൂമിയിൽ നിന്നെ പുതച്ച

ഇത്തിരിയിടം ഒരു കള്ളീമുൾച്ചെടി

കാട്ടിത്തരും പോലെ,

നിന്റെ കവിതകൾ നിന്നെ കാട്ടിത്തരുന്നു.

വേദനയെക്കുറിച്ച് പറയാൻ

മുറിവിനേക്കാൾ

ആർക്കാണ് അർഹത!

*സെസീറിയ ടിനജെറോക്ക്...